خودزني

توي راهرو منتظر ايستادم تا نوبت تزريق من شود. اتاق كناري براي كارهاي پانسمان است. زن بهيار به دختر جلوي من مي‌گويد كه :" برو اونجا حاضر شو تا بيام". روز تعطيل است و او تنهايي به همه كارها از سرم، تزريق و پانسمان بايد برسد. درمانگاه هم حسابي شلوغ است.
حواسم پي دختر مي‌رود. زير آرنج راستش باند پيچي شده است. اشك‌هايش بي‌صدا جاري است و سعي مي‌كند جلوي آنها را بگيرد. معلوم است كه به خود فشار مي‌آورد. دختر به‌نظر مي‌رسد بيست و پنج سالگي را پشت‌سر گذاشته باشد. اما هنوز سي سال را ندارد. به او مي‌گويم: "بزار كمكت كنم پانسمانت رو باز كني".
رد مي‌كند: "چسبيده، خيلي درد هم دارد".
"صبر كن، خودش بياد، يه كم الكل مي‌ريزه روش، بدون درد جدا مي‌شه"
هنوز نگاهش مي‌كنم. اشك‌هايش به‌خاطر درد زخم دستش نيست. زخم عميق‌تري رو مي‌شد تو تنهايي چشم‌هاي‌اش ديد. بهيار زود برگشت؛ زن مسن و بسيار جدي كه نگاه و اشك‌هاي آن دختر براي‌اش اهميتي نداشت. بي‌توجه به دختر كه از چسبيدن پانسمان به زخم مي‌گفت، پانسمان را محكم كند. مرد ديگري هم كه به نظر پزشك مي‌آمد، وارد اتاق شد. نگاهي به زخم كرد و گفت: "جاي تيغه، از كِي؟ا"
دختر پاسخ داد: "دي‌شب"
به‌نظرم آمد كه بهيار مي‌دانست كه زير پانسمان چيست و رفتار خشنش تنبيه دختر براي اقدام به خود زني يا خود كشي بود. هفت‌تايي جاي تيغ بود؛ از اين سر تا آن سر دست، از دو سه‌سانت زير آرنج تا دو-سه سانت بالاي وسط ساعد.
مردي كه به‌نظر پزشك مي‌آمد، گفت: "جاش مي‌مونه" و اتاق را ترك كرد.
بهيار زخم را شستشو داد و دوباره پانسمان كرد. از اتاق بيرون رفت. دست دختر درد گرفته بود. به‌كمكش رفتم تا مانتويش رو بپوشد. اشك‌هاي‌اش بيشتر جاري بود. براي اين كه حس بدش از بين برود، به او گفتم: "من هم اين كار رو كردم.". كم حرف زد. گفت كه: "پسري كه با او نزديك به 7 سال دوست است، حاضر نيست با او ازدواج كند" و باز بيشتر گريست. نخواست بيشتر حرف بزند. پيشنهادم را براي قدم زدن هم رد كرد. حتي نخواست شماره تلفنم را بگيرد كه اگر لازم شد، زنگي بزند. فرصتي براي حرف زدن در ميان آدم‌هاي ايستاده در راهرو و نشسته در اتاق كنار نبود. تنها توانستم به او بگويم: "هيچ چيز ارزشش از خود تو بالاتر نيست". اما حرف‌هاي زيادي ماند.
آيا فقط دوست داشتن او را اين گونه سست و آسيب‌پذير ساخته بود؟ آيا در اين رابطه، بكارت خود را از دست داده و حال هيچ چاره‌اي جز ازدواج يا مرگ نمي‌بيند؟ آيا فكر مي‌كند كه چون با كسي دوست بوده است، حتما بايد با او ازدواج كند؟ تفكرهايي كه كم در جامعه رايج نيستند. بيشتر آسيب‌هاي ما زنان از احساساتمان و عدم توانايي بر غلبه بر آنها نيست؟ فكرها همين‌طور در سرم مي‌چرخد و چهره آن دختر از جلوي چشمانم دور نمي‌شود.